กรณีศึกษา คุณพ่อตายแล้วไปเป็นภุมมเทวา ตอนจบ

ต่อจากตอนที่แล้ว......เมื่อตัวเธอ หรือทหารหญิงมหาดเล็กชุดพิเศษในพุทธันดรที่ผ่านมา ได้มีโอกาสไปถวายรายงานแด่พระเถระโดยตรงแล้ว ตัวเธอก็ยิ่งเกิดความรู้สึกปลื้มปีติใจ...และมีความสนุกสนานเบิกบานกับการรับบุญช่วยติดต่อประสานงาน...ด้านการเผยแผ่ธรรมะไปยังแคว้นต่างๆให้กับพระเถระเป็นอย่างมาก

กรณีศึกษา คุณปู่กระจ่าง ใจวงศ์ ตอนที่ 2

ประชาชนภายในแคว้น จะทำการคัดเลือกสภานักปราชญ์ที่จะมาปกครองแคว้น จากความรู้ความสามารถและภาพลักษณ์ที่ดีเป็นหลัก

มหาเสนาบดี ผู้ยิ่งใหญ่ ตอนที่ 40 (ตอนจบ)

ท่านมหาเสนาบดีจะศึกษาค้นคว้าธรรมะภาคปริยัติต่างๆ จากคัมภีร์โบราณในพระพุทธศาสนา ควบคู่ไปกับการประพฤติปฏิบัติธรรมอยู่เสมอ

โลกาพินาศเพราะอำนาจกิเลส

คนพาลมีปัญญาทราม กระทำกรรมชั่วอยู่ ก็ไม่รู้สึกว่าได้ทำความชั่ว แต่เขาย่อมเดือดร้อนเพราะกรรมของตน เหมือนถูกไฟไหม้ ฉะนั้น

ปรโลกนิวส์ ตอน ที่ดินผืนนั้น ตอนที่ 4

คำถามข้อที่ 2. ลูกมีพระเพื่อนที่สนิทกันมากๆ อยู่รูปหนึ่ง ลูกทั้งสอง รวมถึงทุกคนในครอบครัวของลูกเคยสร้างบารมีร่วมกับหมู่คณะมาอย่างไรและมีหน้าที่อะไรในกองทัพธรรมครับ

กรรมของการตัดสินไม่ยุติธรรม

กระผมได้ประพฤติทุจริตด้วยการพูดส่อเสียด พูดเท็จและพูดหลอกลวง เพื่อความฉิบหายแก่ตนในมนุษยโลก ผู้ใดประพฤติทุจริตมีพูดส่อเสียดเป็นต้น ผู้นั้นต้องจิกเนื้อหลังของตนกิน เหมือนกระผมจิกเนื้อหลังของตนกินในวันนี้

ความปลื้มปีติไม่มีวันสิ้นสุด จากหลวงตาปุญญสันโต เจ้าอาวาสวัดแทจองซา

หลวงตาปุญญสันโต เจ้าอาวาสวัดแทจองซา ประธานสงฆ์ฝ่ายเถรวาท ประเทศเกาหลีใต้ได้เมตตามานำพระลูกพระหลานเดินธุดงค์ธรรมชัยด้วยหัวใจที่แช่มชื่นเบิกบาน โดยท่านได้ฝากถ้อยคำอันทรงคุณค่าเอาไว้ ก่อนที่จะบินตรงกลับประเทศเกาหลีใต้

กรรมของการลบหลู่พระพุทธเจ้า

สรรพชีวิตต้องตาย เพราะความตายเป็นที่สุดของชีวิต เมื่อตายแล้วสัตว์ทั้งหลายจักไปตามกรรม ไปเสวยผลแห่งบุญ และบาปที่ตนได้กระทำไว้ ผู้มีกรรมเป็นบาปจะไปสู่นรก ส่วนผู้มีกรรมเป็นบุญจะไปสู่สุคติ เพราะฉะนั้น บุคคลพึงทำแต่กรรมดีงาม อันจะนำไปสู่สุคติในสัมปรายภพ บุญทั้งหลายที่ได้ทำสั่งสมไว้ ย่อมเป็นที่พึ่งของสัตว์ทั้งหลายในปรโลก

ชีวิตก็เป็นอย่างนี้ ตอนที่ 8

เมื่อชาวบ้าน (จำแลง) คนนั้นถูกลูกซักถามแล้ว เขากลับไม่ยอมตอบ แถมยังเอามีดพกขนาดเหมาะมือออกมาเพื่อที่จะทำร้ายตัวลูกอีกด้วย

อานิสงส์ถวายดอกอ้อ

ฉับพลันทันใดกินนรีก็คิดว่า ไทยธรรมที่ควรถวายในมือของเราก็ไม่มี หากเราจะไม่สั่งสมบุญอะไรเลย ก็จะทำให้เราคลาดจากบุญนี้ไป เราจะทำอย่างไรดีหนอ เมื่อคิดอย่างนี้กินนรีผู้มีบุญก็มองไปรอบๆ อาณาบริเวณ ขณะที่ในใจของนางนั้นเต็มเปี่ยมด้วยความปีติอันไม่มีประมาณ ก็มองไปเห็นดอกไม้ชนิดหนึ่ง ออกดอกงามสะพรั่งอยู่ริมฝั่งแม่น้ำก็ดำริว่า แม้ในมือของเราไม่มีไทยธรรม เราก็จะเอาดอกอ้อนี่แหละบูชาสมณะรูปนี้