บัณฑิต DOU รุ่นแรกของโลก (5)

ในวันอาทิตย์ต้นเดือน วันที่ 7 กันยายน พ.ศ.2551ที่ผ่านมานั้น จึงเป็นเสมือนวันแห่งความสำเร็จทั้งการศึกษาและการงานของกระผม เมื่อตอนรับปริญญาจากพระเดชพระคุณหลวงพ่อ (คุณครูไม่ใหญ่) กระผมรู้สึกตื่นเต้นปีติจนขนลุกซู่ไปทั้งตัวเลยครับ เป็นเกียรติยศและความภาคภูมิใจสูงสุดของกระผม ซึ่งกระผมจะไม่มีวันลืมวันนี้เลยไปจนตลอดชีวิตครับ

กลับตาลปัตร

สามีภรรยาคู่หนึ่ง...สามีต้องเป็นคนเลี้ยงลูก และดูแลบ้าน ประดุจพ่อศรีเรือน ในขณะที่ภรรยาออกไปทำงานหาเงินเลี้ยงดูครอบครัว เรื่องนี้มีเหตุมาอย่างไร...ผลประโยชน์ที่ได้จากการอาศัยตำแหน่งหน้าที่ ซึ่งเรียกว่า “เงินตามน้ำ” หากนำมาทำบุญ จะได้บุญหรือไม่ อย่างไร...ที่นี่...มีคำตอบ

แม่พริกขี้หนู..แวบจู๊ด

ก่อนที่เธอจะเกิดมา คุณแม่ของเธอเคยเสียลูกชายไปตั้งแต่เขาอายุได้เพียง 7วัน คุณแม่ได้เอาเขม่าดำก้นหม้อ ป้ายที่หน้าผากด้านซ้าย ก่อนนำศพไปเผา...เมื่อเธอเกิดมา ก็มีปานที่หน้าผากตรงจุดเดียวกัน คุณแม่เชื่อว่าเธอคือลูกชายที่ตายไปมาเกิด...ในวัยเด็ก เธอเคยพบเหตุการณ์ประหลาด มีเด็กตัวเล็กๆสูงแค่เข่า (ตอนนั้นเธออายุ 5ขวบ) มาเล่นกับเธอ แล้ววิ่งหายไปในดงเถาวัลย์เตี้ยๆข้างรั้ว...ปัจจุบัน เธอเป็นอาสาสมัครช่วยงานที่วัดในวันอาทิตย์

สิ่งอัศจรรย์ในวันพระใหญ่

เมื่อวันที่ 5 เมษายน ซึ่งเป็นวันพระใหญ่ ก็มีการลงสวดพระปาติโมกข์ ในระหว่างที่กระผมฟังพระปาติโมกข์อยู่นั้น ก็ได้หลับตาเบาๆ ทำใจหยุดนิ่งเฉยๆ อยู่ที่ศูนย์กลางกายอย่างสบายๆ สิ่งอัศจรรย์ก็เกิดขึ้นครับ ซึ่งในตลอดชีวิตของกระผมไม่เคยประสบมาก่อน คือ อยู่ๆก็มีองค์พระแก้วใสเกตุดอกบัวตูมมาปรากฏอยู่กลางท้อง

ลูกไม้หล่นไม่ไกลต้น

พอมองลงไป ลูกเห็นองค์พระอยู่ภายใน องค์พระท่านขยายใหญ่แล้วหายไป ดวงแก้วเล็กๆดวงใหม่ผุดขึ้นมาเรื่อยๆ ขยายเป็นองค์พระแล้วหายไป ลูกมองเพลินไม่ได้นับเลย จนองค์สุดท้าย ท่านหยุดอยู่กลางท้องขนาดประมาณ 5นิ้ว สีขาว ไม่ค่อยสว่างเท่าไหร่ นั่งหันหน้าออกทางเดียวกับตัวลูก รู้สึกโปร่ง เบาสบาย

แม่ค้าพวงมาลัย ยอดนักสร้างบารมี

วันที่ลูกกับคุณแม่ได้อัญเชิญผ้าไตรกฐิน ทุกย่างก้าวของลูก คือ ความปีติใจอย่างท่วมท้น น้ำตาแห่งความปีติไหลออกมาไม่ขาดสาย ตั้งแต่ก้าวแรกจนถึงก้าวสุดท้าย จนมานั่งรับพรก็ยังร้องไห้อยู่ ลูกไม่เสียดายทรัพย์เลย แค่เรานึกถึงบุญที่ได้ทำ ขนาดว่า หลังคามหารัตนวิหารคดยังไม่เสร็จเรายังปลื้มขนาดนี้ แล้วถ้าสร้างเสร็จจะปลื้มขนาดไหน

ความสุขจากการหยุดนิ่ง

ซึ่งตั้งแต่เข้ามาเรียนที่กรุงเทพฯ ลูกรู้สึกชีวิตนี้ มีแต่การแข่งขัน ต้องแก่งแย่งกันทุกอย่าง ดูวุ่นวายไม่เหมือนต่างจังหวัดเลย ลูกต้องตื่นตั้งแต่ไก่ยังไม่โห่ คือตีสี่ครึ่ง ฝ่าสภาพการจราจรที่คับคั่งเพื่อไปเรียน หนำซ้ำพอ 5โมงเย็น ถึงเวลาเลิกแล้ว ก็ต้องโหนรถเมล์ที่เบียดเสียด กว่าจะถึงบ้านก็หนึ่งทุ่ม ลูกรู้สึกเบื่อ หงุดหงิด เซ็ง จำเจ ไม่มีความสุขเลย

ไม่เอาน่า...อย่าคิด

เรื่องราวของนักสร้างบารมี...เธอรู้จักหมู่คณะตั้งแต่เมื่อครั้งยังเป็นศูนย์พุทธจักรปฏิบัติธรรม...ด้วยเชื่อในคำสอนของมหาปูชนียาจารย์ ทำให้เธอตัดสินใจไม่ใช้ชีวิตครองเรือน ถือศีลแปด และเข้ามาเป็นอุบาสิกา ทำงานรับใช้พระพุทธศาสนา...อุทาหรณ์ของผลแห่งบุญและบาป...คุณพ่อของเธอเป็นคนเจ้าชู้มีภรรยาหลายคน คุณยายของเธอเป็นคนใจบุญ ตักบาตรสม่ำเสมอ และจะไปถืออุโบสถศีลที่วัดเป็นประจำ...ชีวิตหลังความตายของท่านทั้งสองจะเป็นอย่างไร

บุญนี้ไม่มีขาย อยากได้ก็ต้องทำเอง

ลูกยังคิดว่า ถ้าเรามีเงินมากๆ มีสมบัติเยอะๆ โดยที่ไม่เข้าใจว่า เกิดมาทำไม เอาสมบัติ เอาเวลาไปสั่งสมในสิ่งที่ไม่เป็นประโยชน์ต่อตัวเอง การเกิดมาในชาตินี้ก็จะขาดทุนและติดลบ เกิดมาก็เสียชาติเกิด ลูกจึงตัดใจถวายที่ดินไว้ให้กับพระพุทธศาสนาและวิชชาธรรมกาย

กระสุนรัก, ขอบอกว่าอย่าบอก

ผู้หญิงคนหนึ่ง ในวัยสาวเธอประชดคุณแม่ของตัวเอง ด้วยการใช้ปืนยิงตัวเองที่น่อง แต่เหตุการณ์ในครั้งนั้น กลับทำให้เธอได้พบกับสามีในปัจจุบันของเธอ...เธอต้องสูญเสียลูกสาวสุดที่รักไปก่อนเวลาอันสมควรด้วยอุบัติเหตุ...และเรื่องที่จะเป็นอุทาหรณ์ให้แก่นักพนันทั้งหลาย การพนันทำให้เสียทรัพย์ เสียอนาคต เสียครอบครัว